PORDZEWIACZ POMIDOROWY
Pordzewiacz pomidorowy – charakterystyka i jak go zwalczać?
Pordzewiacz pomidorowy (Aculops lycopersici) jest pajęczakiem (Arachnida) należącym do rodziny szpecielowate (Eriophyidae).
Zasiedla rośliny psiankowate w różnych częściach świata także w szklarniach gdzie jest trudnym do zwalczenia szkodnikiem pomidorów szczególnie na uprawach doświetlanych. Dorosłe torpedowatego kształtu szpeciele koloru od kremowobrązowego do żółtopomarańczowego mają długość do 0,2 mm i szerokość około 0,05 mm co utrudnia obserwację i diagnostykę. Samice mogą żyć około 20 dni, niekiedy dłużej. Jaja składane są na łodygach w dolnej części, na ogonkach liściowych i spodniej stronie liści a ich rozwój trwa do 3 dni. Stadium larwalne i nimfalne obejmuje okres 2 – 3 dni. Larwy i nimfy są podobne do dorosłych szpecieli ale nieco mniejsze. Wszystkie stadia rozwojowe mają dwie pary odnóży a ciało podzielone na dwie części. Pordzewiacze nie wytwarzają przędzy. Płodność samic waha się w zależności od temperatury w granicach od 10 do 50 jaj. Optymalna dla rozwoju populacji szkodnika jest temperatura około 25 o C i raczej niska wilgotność względna powietrza. Żerowanie pordzewiacza pomidorowego dotyczy wszystkich części zielonych roślin. Rozpoczyna się ono najczęściej w dolnej części łodyg które tracą włoski i zmieniają kolor na rdzawobrązowy a ich powierzchnia może pękać. Zaatakowane liście zwijają się i od spodu zaczynają przybierać srebrzysty połysk a następnie wysychają i brązowieją. Skórka zaatakowanych owoców staje się szorstka i czerwonobrązowa.